1. Λέει συνέχεια «όχι». Ξαφνικά το «όχι» έχει γίνει η πιο αγαπημένη του λέξη. Το 2χρονο παιδί δε θέλει να φάει, δεν θέλει να πάει για ύπνο, δεν θέλει να φύγει από τις κούνιες. Το φαινόμενο αυτό ονομάζεται από τους ειδικούς «αρνητισμός» και είναι απολύτως φυσιολογικό. Πώς θα κατακτήσει την ανεξαρτησία του και πώς κάνει την επανάστασή του, αν πρώτα δεν αντισταθεί σε όσα του λένε οι μεγάλοι; Άλλωστε εμείς είμαστε εκείνοι που του μάθαμε τη λέξη «όχι»…
Τι μπορούμε να κάνουμε: Αντί για ρητές εντολές που θα το προκαλέσουν να αρνηθεί με ένα ηχηρό «όχι», του παρουσιάζουμε επιλογές και το ρωτάμε για τις προτιμήσεις του. Θέλεις το τζιν ή το πράσινο; Θέλεις να φας τώρα ή σε λίγο; Σου αρέσει το κοτόπουλο; Ποιο φαγητό σου αρέσει περισσότερο;
2. Δεν ακούει καθόλου. Το βλέπουμε συνεχώς να κινδυνεύει. Η περιέργεια εν΄ςο 2χρονου παιδιού είναι ασυγκράτητη και θέλει να τα πιάνει και να τα δοκιμάζει όλα. Πρίζες, μαχαίρια, βαριά γυάλινα αντικείμενα, χώμα από τις γλάστρες, χλωρίνες, όλα πέφτουν τελικά στα χέρια του (και αμέσως μετά στο στόμα του). Όσο και αν η μαμά φωνάζει «μη», το παιδί δεν ακούει.
Τι μπορούμε να κάνουμε: Τα παιδιά συνηθίζουν τα «μη» και τελικά δεν τους δίνουν σημασία. Ας μετρήσουμε πόσες φορές λέμε «μη» και «όχι» σε ένα 2χρονο μέσα στη μέρα. Καταρχήν πρέπει να ασφαλίσουμε το σπίτι μας ώστε το παιδί να μην κινδυνεύει αλλά και να μη χρειάζεται να του λέμε συνέχεια «μη». Δεύτερον πρέπει να το βοηθήσουμε να αποκτά γνώση και εμπειρίες, εξηγώντας του πώς λειτουργεί η πρίζα, γιατί τα παιδάκια δεν κάνει να χρησιμοποιούν μαχαίρια και ψαλίδια κτλ- χωρίς να κινδυνεύει να τραυματιστεί.
3. Έχει εκρήξεις θυμού. Συνήθως όταν το «όχι» του δεν εισακουστεί και η μαμά επιμείνει, το παιδί ξεσπάει με τον πλέον δραματικό τρόπο. Άλλα χτυπάνε το κεφάλι τους στο πάτωμα, άλλα ουρλιάζουν και χτυπιούνται ή και όλα τα παραπάνω μαζί. Επειδή τα 2χρονα παιδιά δεν έχουν αίσθηση του χώρου, αυτές οι εκρήξεις μπορεί να συμβούν οπουδήποτε (στο σούπερ μάρκετ, στο δρόμο). Συνήθως βέβαια συμβαίνουν πιο έντονα όταν τα μικρά είναι πεινασμένα ή κουρασμένα– καλό λοιπόν είναι να μην τα αφήνουμε να ταλαιπωρούνται.
Τι μπορούμε να κάνουμε: Πρώτα πρώτα πρέπει να το προστατεύσουμε για να μη χτυπήσει σοβαρά πάνω στην κρίση θυμού και να το ηρεμήσουμε κρατώντας το στην αγκαλιά μας. Για να αποφύγουμε αυτά τα επεισόδια μια καλή τεχνική είναι να του δίνουμε εξηγήσεις προκαταβολικά για το τι θα επακολουθήσει. «Τώρα θα ντυθείς και θα πάμε στη γιαγιά», «θα πάμε στο γιατρό για να δει αν είσαι καλά και πόσο μεγάλωσες». Αν δούμε τη μπόρα να έρχεται προσπαθούμε να του αποσπάσουμε την προσοχή με κάτι άλλο.
4. Χτυπάει τα άλλα παιδάκια. Στο σπίτι ή στην παιδική χαρά, αντί να παίζει με τα άλλα παιδάκια και να χαίρεται που βρήκε παρέα, το 2χρονο τους παίρνει τα παιχνίδια μέσα από τα χέρια, τους τραβάει τα μαλλιά, τα χτυπάει. Στο πλαίσιο της «εξερεύνησης» βλέπει μόνο αυτό που θέλει και πώς θα το αποκτήσει αδιαφορώντας για τις αντιδράσεις των άλλων. Είναι άλλη μια μεταβατική φάση των 2χρονων που χρειάζεται υπομονή και ψυχραιμία.
Τι μπορούμε να κάνουμε: Επαναλαμβάνουμε στο παιδί συνεχώς πως δεν πρέπει ποτέ μα ποτέ να χτυπάει τα άλλα παιδάκια. Του εξηγούμε πως δεν γίνεται παιχνίδι χωρίς συνεργασία και του δείχνουμε τρόπους να συνεργάζεται βάζοντάς το να κάνει τον βοηθό μας στην κουζίνα ή στην κηπουρική, ζητώντας του να κάνει κάποια δουλειά για το σπίτι μας. Επίσης προφυλάσσουμε τα άλλα παιδάκια εγκαίρως εφόσον ξέρουμε πώς συμπεριφέρεται το παιδί μας.
[Άρθρο από Στέλιος Μαντούδης]